. ।। वेळू -बासुरी ।।

         

                    ।।वेळू ।।
थकल्या पायांना मिळतो काठीचा आधार,
लाटांमधुनी वाट काढुनी होते नादियापार,
'जिसकी लाठी उसकी भैस 'हातर जगताचा व्यवहार,
चिरनिद्रेचे स्वागत करण्या होते शैय्या तैयार,
माया धावली परब्रम्ह भेटीला ऐकुनि बन्सी पुकार,
पोकळीतल्या संचिताने भव -चक्रातून माधवा कररे माझा उद्धार . 

                            ।।बासुरी ।।
वेळू परिपक्व परिपूर्ण होतो फुलांनी फुलून,काढलानाही तर जातो जळून,
उपयोगी पडतो कित्येक पावसाळे उन्हाळे सोसून सोसून,
मोडलेल्यांचा आधार,गुढी,काठी,लाठी,दांडी,शेवटचा प्रवास ही त्यावरून,
वेणू -नाद निघतो वेळूला आतून कोरून कोरून अन छेदून,
ब-न-सी सम बन विकार विसरुन,सांगे बंसीधर बासरीच्या गोड गळ्यातुन,
रास रंगला पुरूष -प्रकृती चा,गोपी गेल्या देह भान विसरुन,
रास झाला कृष्णमय जिकडे -तिकडे कान्हाच -कान्हा डोळे गेले दिपून,
श्वास अन इन्द्रीय नियंत्रण आले जमून,तर छिद्रातील हवा जाते सप्त -सूरात वीरुन,
गंधर्व गळ्यातील सूर घेउनी बासरी जन्मली बासा पोटी,
भाग्य तिचे किती महान,लग्न लागले ब्रजेश ओठी,
अनहद नादाच्या नदीत न्हाऊन,सार्थक जन्म कोटि -कोटि,
गोपी -गोपाळाचे मिलन तर,जिवा -शिवा ची घट्ट मिठी .